I Liceum Ogólnokształcące im. Powstańców Śląskich w Rybniku
Zachwycające krajobrazy, piękne plaże, zabytkowe miasta, genialna kuchnia i włoski styl życia. Włochy to kraj wielkich emocji, wzruszeń i przeżyć. Nam również było tego doświadczyć podczas wycieczki do tego pięknego zakątku globu.
Włochy to prawdziwy raj dla miłośników historii i sztuki. Najwięcej obiektów światowego dziedzictwa UNESCO znajduje się właśnie tutaj. Rzymskie Koloseum, Krzywa Wieża w Pizie czy Bazylika św. Marka w Wenecji to jedne z najbardziej znanych zabytków. Tak naprawdę, w każdym mniejszym lub większym mieście znajdziemy piękne budynki, klimatyczne uliczki, zamki i katedry. Każde miasteczko ma swoje centro storico z brukowanymi uliczkami i wielowiekową historią. Włochy to kraj pisarzy i artystów, w którym kryje się wielkie bogactwo kulturowe.
Włosi to radosny i gościnny naród. Mieszkańcy Italii słyną z dolce vita, które znajduje odzwierciedlenie w ich codziennym życiu. Cieszą się z małych rzeczy, są otwarci na innych, unikają stresu i nigdy się nie spieszą. Włosi uwielbiają rozmawiać oraz poznawać ludzi. Kilka prostych zwrotów tj. . Buongiorno, Ciao, Grazie, Arrivederci pozwoliły nam przełamać pierwsze lody we Włoszech.
Nie można poruszać się po Włoszech nie natykając się na jakąś atrakcje „na każdym kroku”. Nasza przygodę zaczęliśmy od spotkania ze św. Antonim w Bazylice jemu poświęconej w Padwie. Padwa należy do najbardziej fascynujących miast we Włoszech. Jako cel podróży najczęściej obierają ją pątnicy odwiedzający Bazylikę św. Antoniego oraz miłośnicy sztuki, pragnący zobaczyć na własne oczy arcydzieło Giotta w Kaplicy Scrovegnich i malowidła jego uczniów tudzież naśladowców. Historyczne centrum Padwy jest na tyle kompaktowe, że najlepiej zwiedza się je pieszo. Szczególnie przyjemnie przemierza się labirynty średniowiecznych uliczek w najstarszej części miasta, pomiędzy katedrą a historycznymi placami miejskimi. Można powiedzieć, że Padwa jest modelowym włoskim miastem – podczas spaceru mija się zarówno średniowieczne uliczki, jak i renesansowe pałace, wszystko to poprzedzielane jest charakterystycznym, młodzieżowym klimatem miasta pełnego studentów. Uniwersytet w Padwie jest drugim najstarszym uniwersytetem we Włoszech i piątym najstarszym istniejącym uniwersytetem na świecie. Uczelnia oficjalnie założona została w 1222 roku (choć nieoficjalnie mogła powstać jeszcze wcześniej) przez profesorów i studentów najstarszego włoskiego uniwersytetu z Bolonii. Od początku istnienia instytucji, przyświecała jej idea całkowitej wolności nauki, zgodnie z hasłem Libertas scholastica. Innym dowodem otwartego podejścia jest fakt, że padewski uniwersytet jako pierwszy na świecie przyznał dyplom kobiecie – obroniła go Elena Lucrezia Cornaro Piscopia w 1678 roku.
Kolejnym punktem naszego programu była Piza i jej sławna krzywa wieża. Piza jednoznacznie kojarzona jest ze swoim największym symbolem – słynną Krzywą Wieżą. Każdego dnia zastępy turystów przybywają, aby zobaczyć ten niezwykły obiekt oraz inne zabytki z listy UNESCO, które znajdują się na słynnym Placu Cudów (Piazza dei Miracoli). Początki Pizy sięgają prawdopodobnie czasów Etrusków. Jej największy rozkwit przypadł na XI i XII wiek, kiedy to jako republika stanowiła jedną z największych morskich i handlowych potęg Europy. W czasach pierwszych krucjat pizańscy kupcy zakładali faktorie w Ziemi Świętej oraz Konstantynopolu. To właśnie w tym okresie powstały najpiękniejsze budowle Pizy, z których wiele przetrwało do dziś. W późniejszych wiekach miasto przeszło pod panowanie Genueńczyków (XIII wiek), a na początku XV stulecia zostało przejęte przez Florencję, co rozpoczęło powolny spadek jego znaczenia. Epoka Renesansu zawitała do Pizy za sprawą Kosmy Medyceusza, który często przebywał w zbudowanym przez siebie pałacu i zainicjował kilka projektów budowlanych, w tym przebudowę nabrzeża rzeki Arno. W 1343 roku w Pizie powstał jeden z najstarszych uniwersytetów na świecie, do którego uczęszczał słynny Galileusz – najbardziej znany z Pizańczyków. Współczesną Pizę można określić miastem studenckim, dlatego też znajdziemy tu wiele knajpek nastawionych na młodszych mieszkańców. Krzywa Wieża, obok Koloseum, to jeden z dwóch najbardziej znanych włoskich zabytków. Ta słynna przechylona budowla została już jakiś czas temu odpowiednio zabezpieczona, dzięki czemu nie grozi jej zawalenie. Co więcej, stanowi ona dzisiaj popularną atrakcję i punkt widokowy.
Z Pizy niedaleko już do Florencji, dlatego też udaliśmy się tam w następnej kolejności. Florencja to miasto sztuki i architektury, kolebka Renesansu. Stolica Toskanii jest niemal zawsze zatłoczona, ale ma w sobie „to coś”, co pozwala zapomnieć o masach innych odwiedzających i cieszyć się wąskimi uliczkami, pałacami oraz nieustannym harmidrem.Najbardziej znaną atrakcją Florencji jest katedra Santa Maria del Fiore, zwana przez mieszkańców po prostu Duomo (dosłownie Katedra). Budowa katedry, pod nadzorem architekta Arnolfa di Cambio, rozpoczęła się pod koniec XIII wieku. Po około stu latach świątynia była prawie na ukończeniu – brakowało tylko kopuły! Ogłoszono wtedy konkurs, który wygrał Filippo Brunelleschi. Artysta stworzył arcydzieło renesansowej inżynierii, należące do najbardziej rozpoznawalnych symboli Włoch. W swojej pracy inspirował się najwspanialszymi antycznymi zabytkami, w tym głównie Panteonem. Na południe od katedry, aż do rzeki Arno, rozciąga się historyczne centrum Florencji – to właśnie tu znajduje się drugi największy z symboli miasta: Piazza della Signoria, rozległy plac, stanowiący swoiste muzeum sztuki i architektury na świeżym powietrzu. Zobaczymy tu Palazzo Vecchio – średniowieczną siedzibę władz miejskich, a także późnogotycką Loggię dei Lanzi, wzniesioną jako schronienie przed deszczem lub słońcem dla wybierających się na obrady rady. Przed wejściem do Palazzo Vecchio stoi kopia rzeźby „Dawida” Michała Anioła. Innym zabytkiem jest fontanna Neptuna, wykonana z białego marmuru – stąd też jej przydomek Biancone (dosłownie biały). Warto też zwrócić uwagę na posąg konny Kosmy I oraz na rzeźby Herkulesa i Kakusa. Palazzo Vecchio, czyli Stary Pałac, powstał w XIV wieku i początkowo służył jako miejsce zgromadzeń władz republiki, a po jej upadku jako siedziba księcia oraz ratusz miejski. Nieopodal Pałacu Vecchio znajduje się Pałac Uffizi, zespół budynków z XVI wieku, wzniesionych przez Kosmę I z myślą o umieszczeniu w nich urzędów publicznych. Architektem kompleksu był Giorgio Vasari. Dziś Galeria Uffizi to jedna z najważniejszych galerii sztuki w całych Włoszech (i na świecie). W zbiorach są przede wszystkim dzieła włoskich i flamandzkich artystów zebrane przez Medyceuszy. Punktem obowiązkowym są „Narodziny Wenus” Botticellego, ale to tylko jeden z wielu skarbów, jakie kryje galeria. Warto zwrócić uwagę na dzieła takich artystów jak: Michał Anioł („Święta Rodzina”), Leonardo da Vinci, Rafael, Tycjan, Caravaggio, Giotto czy Rubens. Kawałek na północ od historycznego centrum znajduje się dzielnica św. Marka (San Marco), jeden z bardziej klimatycznych zakątków Florencji. Okolica ta kojarzona jest przede wszystkim z Placem św. Marka (Piazza San Marco) oraz z galerią sztuki Galleria dell’Accademia, do której tłumnie przybywają turyści pragnący zobaczyć rzeźbę „Dawida” dłuta Michała Anioła. Ponte Vecchio to najstarszy most Florencji i jedyny zachowany po II wojnie światowej. Przeprawa wyróżnia się tym, że jest niemal całkowicie zabudowana budynkami, w których mieszczą się dziś drogie sklepy z biżuterią oraz złotem – stąd też przydomek, Most Złotników. Ostatni punkt na naszej trasie to Bazylika Santa Croce (Bazylika św. Krzyża). Świątynia przez 500 lat była miejscem pochówku i uwiecznienia słynnych mieszkańców. Pochowano tu m.in. Michała Anioła, Machiavelliego czy Galileusza. W środku znajduje się również symboliczny grobowiec Dantego. Prawdziwy grób poety znajdziemy w Rawennie – sam artysta został wygnany z Florencji podczas niepokojów polityznych i nigdy do niej nie powrócił.
Kolejnym włoskim miastem na naszej liście była Wenecja. Wenecja należy do tych z miast, które niemal każdy chciałby zobaczyć przynajmniej raz w życiu. Nie można wyobrazić sobie zwiedzania Wenecji bez postawienia stopy na rozległym Placu św. Marka, otoczonym najważniejszymi zabytkami Wenecji, takimi jak: Bazylika św. Marka, samodzielna dzwonnica, wieża zegarowa czy Pałac Dożów, którego gotycka fasada wychodzi już na sąsiedni „placyk” (piazzetta) św. Marka. Spacerując po okolicy nie zapomnijcie minąć od południa fasadę Pałacu Dożów i stanąć na mostku Ponte della Paglia, z którego widać słynny Most Westchnień – krytą przeprawę łączącą pałac z nowym skrzydłem więziennym, oddzielonymi od siebie Kanałem Pałacowym. Swoją obecną nazwę Most Westchnień otrzymał dopiero w epoce Romantyzmu, gdy wędrowcy odwiedzający Wenecję idealizowali sobie ostatnią podróż skazańców – w ich mniemaniu mieli oni przed trafieniem do celi śmierci z tęsknotą wyglądać przez okno, żeby po raz ostatni móc ujrzeć piękną lagunę z wyspą św. Jerzego w tle. Przerzucony nad Wielkim Kanałem Most Rialto należy do ciekawszych przykładów wykorzystania mostu do usprawnienia codziennego życia mieszkańców poprzez zabudowanie go budynkami użytkowymi, podobnie do Mostu Złotników we Florencji. Budowla powstała w XVI wieku zastępując wcześniejszy drewniany most. Canal Grande to główny korytarz transportowy Wenecji. Przebiega przez środek miasta, a jego bieg przypomina w kształcie odwrotne „S”. Oprócz zabytków mieliśmy okazję spróbować lokalnej kuchni z lodami, pizzą, spaghetti i kawą na czele.
Ostanim punktem na naszej liście było San Marino. San Marino to mała republika leżąca na zboczach góry Titano, położona po stronie Adriatyku w środkowych Włoszech. Mieści się pomiędzy regionami Emilia-Romania oraz Marche, otoczona jest ze wszystkich stron przez Włochy. Jest to najmniejsze niezależne państwo w Europie, po Watykanie i Monako. Spacer do trzech wież, będących jednocześnie symbolem San Marino, wymagał od nas nie lada wysiłku. Jednak zapierający dech widok na tą jedną z najmniejszych republik wynagrodził nam wszystkie niedogodności.
